"Times"
Liga Arabe ka themeluar një mision muajin e kaluar, për të monitoruar dhunën në Siri.
Këtë mision e ka pezulluar dy ditë më parë, për shkak të rritjes së intensitetit të asaj që kishte ardhur për të vëzhguar.
Shifrat e Kombeve të Bashkuara flasin për mbi 5,000 njerëz të vrarë, prejse presidenti Bashar al-Asad ka nisur shtypjen e protestuesve, më shumë se dhjetë muaj më parë. Por, mbi 200 persona mund të kenë humbur jetën vetëm në ditët e fundit.
Represioni i përgjakshëm i Asadit është përtej fazës, në të cilën do të mund të zbutej apo të zgjidhej nga diplomacia rajonale.
Plani i Ligës për paqe, sipas të cilit Asadi do të jepte dorëheqje dhe përgjegjësitë do t’i dorëzonte te nënpresidenti, duhet të marrë miratimin e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara.
Kokëfortësia e Asadit e bën këtë hap edhe më të nevojshëm.
Por, largimi i këtij autokrati mizor dhe të papërvojë nuk mund të ndodhë shumë shpejt.
Vendimi i Ligës për të ngrirë misionin e saj ishte i drejtë dhe i pashmangshëm. Asadi kishte pranuar misionin me shpresën se do t’i zhdukte kritikat ndërkombëtare kundër shtypjes që bën, por shpresa e tij ishte e gabuar.
Kreu i misionit, Mustafa al-Dabi, i cili posa ka arritur në Damask muajin e kaluar, ka deklaruar se “nuk ka parë asgjë të frikshme”.
Disidentët sirianë e kanë hedhur poshtë këtë vërejtje.
Anvar Malek, anëtar i delegacionit, ka dhënë dorëheqje në shenjë proteste ndaj asaj që ka parë si mundësi për Asadin për të fshehur “katastrofën humanitare”.
Regjimi i Asadit nuk i ka tërhequr forcat e tij nga rruga, ashtu siç ka kërkuar Liga Arabe, por thjesht i ka ripozicionuar ato për të kryer dhunë vdekjeprurëse gjetkë.
Ndonëse misioni ka qenë këmbëngulës në hetime, përcaktimi vrasës i Asadit për të mbajtur pushtetin, me çdo kusht do t’i pengonte përpjekjet e Ligës.
Kjo ka qenë prej kohësh një krizë ndërkombëtare.
Popullata e robëruar e Sirisë kërkon mbështetjen e Këshillit të Sigurimit të OKB-së dhe ajo duhet ta marrë atë.
Nabil Elarabi, sekretar i përgjithshëm i Ligës Arabe, dhe Hamad bin Jasim al-Thani, kryeministër i Katarrit, po kërkojnë mbështetjen e Kombeve të Bashkuara për planin paqësor të shteteve arabe.
Rezoluta e hartuar nga këto të fundit, si dhe nga Franca, Gjermania dhe Britania mund të votohet nga Këshilli i Sigurimit brenda ditëve të ardhshme.
Asadi e ka quajtur planin shkelje të sovranitetit të Sirisë. Kjo është një retorikë e dëshpëruar.
Regjimi që vret civilët humb pandehjen për sovranitet.
Gjenocidi i kryer nga Sadam Huseini kundër kurdëve irakianë dhe përpjekjet e Sllobodan Millosheviqit kundër shqiptarëve të Kosovës do të duhej të ishin leksione.
Britania dhe aleatët e saj në Këshillin e Sigurimit duhet t’i nxisin Rusinë dhe Kinën, të cilat deri më tash kanë kundërshtuar sanksionet ndaj Sirisë.
Liga Arabe duhet të jetë në ballë të kësaj përpjekjeje diplomatike.(v.t.)
Liga Arabe ka themeluar një mision muajin e kaluar, për të monitoruar dhunën në Siri.
Këtë mision e ka pezulluar dy ditë më parë, për shkak të rritjes së intensitetit të asaj që kishte ardhur për të vëzhguar.
Shifrat e Kombeve të Bashkuara flasin për mbi 5,000 njerëz të vrarë, prejse presidenti Bashar al-Asad ka nisur shtypjen e protestuesve, më shumë se dhjetë muaj më parë. Por, mbi 200 persona mund të kenë humbur jetën vetëm në ditët e fundit.
Represioni i përgjakshëm i Asadit është përtej fazës, në të cilën do të mund të zbutej apo të zgjidhej nga diplomacia rajonale.
Plani i Ligës për paqe, sipas të cilit Asadi do të jepte dorëheqje dhe përgjegjësitë do t’i dorëzonte te nënpresidenti, duhet të marrë miratimin e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara.
Kokëfortësia e Asadit e bën këtë hap edhe më të nevojshëm.
Por, largimi i këtij autokrati mizor dhe të papërvojë nuk mund të ndodhë shumë shpejt.
Vendimi i Ligës për të ngrirë misionin e saj ishte i drejtë dhe i pashmangshëm. Asadi kishte pranuar misionin me shpresën se do t’i zhdukte kritikat ndërkombëtare kundër shtypjes që bën, por shpresa e tij ishte e gabuar.
Kreu i misionit, Mustafa al-Dabi, i cili posa ka arritur në Damask muajin e kaluar, ka deklaruar se “nuk ka parë asgjë të frikshme”.
Disidentët sirianë e kanë hedhur poshtë këtë vërejtje.
Anvar Malek, anëtar i delegacionit, ka dhënë dorëheqje në shenjë proteste ndaj asaj që ka parë si mundësi për Asadin për të fshehur “katastrofën humanitare”.
Regjimi i Asadit nuk i ka tërhequr forcat e tij nga rruga, ashtu siç ka kërkuar Liga Arabe, por thjesht i ka ripozicionuar ato për të kryer dhunë vdekjeprurëse gjetkë.
Ndonëse misioni ka qenë këmbëngulës në hetime, përcaktimi vrasës i Asadit për të mbajtur pushtetin, me çdo kusht do t’i pengonte përpjekjet e Ligës.
Kjo ka qenë prej kohësh një krizë ndërkombëtare.
Popullata e robëruar e Sirisë kërkon mbështetjen e Këshillit të Sigurimit të OKB-së dhe ajo duhet ta marrë atë.
Nabil Elarabi, sekretar i përgjithshëm i Ligës Arabe, dhe Hamad bin Jasim al-Thani, kryeministër i Katarrit, po kërkojnë mbështetjen e Kombeve të Bashkuara për planin paqësor të shteteve arabe.
Rezoluta e hartuar nga këto të fundit, si dhe nga Franca, Gjermania dhe Britania mund të votohet nga Këshilli i Sigurimit brenda ditëve të ardhshme.
Asadi e ka quajtur planin shkelje të sovranitetit të Sirisë. Kjo është një retorikë e dëshpëruar.
Regjimi që vret civilët humb pandehjen për sovranitet.
Gjenocidi i kryer nga Sadam Huseini kundër kurdëve irakianë dhe përpjekjet e Sllobodan Millosheviqit kundër shqiptarëve të Kosovës do të duhej të ishin leksione.
Britania dhe aleatët e saj në Këshillin e Sigurimit duhet t’i nxisin Rusinë dhe Kinën, të cilat deri më tash kanë kundërshtuar sanksionet ndaj Sirisë.
Liga Arabe duhet të jetë në ballë të kësaj përpjekjeje diplomatike.(v.t.)
