NEW YORK TIMES
Izraeli më në fund pranoi se vetëm forca ajrore nuk mjafton për ta mundur Hezbollahun. Në javët e ardhshme do të kuptojë se kjo nuk do të bëhet as me forcat tokësore. Problemi nuk është se izraelitët nuk kanë fuqi të mjaftueshme ushtarake, por ata e keqkuptojnë natyrën e armikut të tyre.
Hezbollahu nuk është parti politike e as milici islamiste. Është një lëvizje e gjerë që u paraqit si reaksion ndaj invazionit izraelit në Liban në qershor 1982. Në fillim përbëhej nga një numër i vogël shiitësh të mbështetur nga Irani. Por sa më shumë rritej numri i libanezëve nën pushtimin izraelit, Hezbollahu gjithnjë e më shumë zgjërohej si organizatë, e cila i koordinonte operacionet e rezistencës të grupeve me qëllime të ndryshme fetare dhe sekulare.
Natyra e rezistencës së Hezbollahut mund të shihet nga identiteti i sulmuesve vetëvrasës. Hezbollahu ndërmori fushatë të gjerë sulmesh vetëvrasëse kundër caqeve amerikane, franceze dhe izraelite në vitet 1982-1986. Në gjithë këto sulme u përfshinë 41 terroristë vetëvrasës. Emërues i përbashkët i tyre nuk ishte ideologjia fetare apo politike, por rezistenca ndaj pushtimit të huaj. Rreth dy dekada të pranisë ushtarake të Izraelit nuk e çrrënjosën Hezbollahun. E vetmja që i dha fund sulmeve vetëvrasëse në Liban dhe gjetkë ishte tërheqja e forcave pushtuese.
Ofenziva e re izraelite mund të pushtojë tokë dhe të shkatërrojë armë, por ajo ka pak gjasa për ta shkatërruar lëvizjen e Hezbollahut. Në fakt, pas bombardimit të civilëve, inkurzioni me gjasë do t'i shtojë rekrutët e Hezbollahut.
Në anën tjetër, inkurzioni po e shpenzon vullnetin e mirë që kanë shfaqur shtetet e moderuara arabe si Egjipti dhe Arabia Saudite. Opinioni i këtyre vendeve është i rëndësishëm sepse nëqoftëse Izraeli nuk do të mund ta shtypë Hezbollahun, atëherë mund të arrijë një qëllim më të kufizuar: t'i japë fund furnizimit me raketa nga Siria.
Nisur nga kontrolli i plotë që Siria ka në kufirin me Libanin, kalimi i armëve është detyrë e diplomacisë e jo i forcës. Arabia Saudite, Egjipti dhe Jordani duan stabilitet në rajon dhe kanë arsye të pengojnë rritjen e Hezbollahut, kurse Shtetet e Bashkuara mund të ndihmojnë të krijohet një koalicion me fqinjët e Sirisë për të parandaluar depërtimin e raketave kineze apo iraniane në Liban.
Por edhe Izraeli duhet të ndërmarrë iniciativë. Nëse nuk e ndërpret ofenzivën dhe pranon armëpushimin, në javët e ardhshme me gjasë do të ketë më shumë izraelitë të vrarë dhe një Hezbollah shumë më të fortë.
Izraeli më në fund pranoi se vetëm forca ajrore nuk mjafton për ta mundur Hezbollahun. Në javët e ardhshme do të kuptojë se kjo nuk do të bëhet as me forcat tokësore. Problemi nuk është se izraelitët nuk kanë fuqi të mjaftueshme ushtarake, por ata e keqkuptojnë natyrën e armikut të tyre.
Hezbollahu nuk është parti politike e as milici islamiste. Është një lëvizje e gjerë që u paraqit si reaksion ndaj invazionit izraelit në Liban në qershor 1982. Në fillim përbëhej nga një numër i vogël shiitësh të mbështetur nga Irani. Por sa më shumë rritej numri i libanezëve nën pushtimin izraelit, Hezbollahu gjithnjë e më shumë zgjërohej si organizatë, e cila i koordinonte operacionet e rezistencës të grupeve me qëllime të ndryshme fetare dhe sekulare.
Natyra e rezistencës së Hezbollahut mund të shihet nga identiteti i sulmuesve vetëvrasës. Hezbollahu ndërmori fushatë të gjerë sulmesh vetëvrasëse kundër caqeve amerikane, franceze dhe izraelite në vitet 1982-1986. Në gjithë këto sulme u përfshinë 41 terroristë vetëvrasës. Emërues i përbashkët i tyre nuk ishte ideologjia fetare apo politike, por rezistenca ndaj pushtimit të huaj. Rreth dy dekada të pranisë ushtarake të Izraelit nuk e çrrënjosën Hezbollahun. E vetmja që i dha fund sulmeve vetëvrasëse në Liban dhe gjetkë ishte tërheqja e forcave pushtuese.
Ofenziva e re izraelite mund të pushtojë tokë dhe të shkatërrojë armë, por ajo ka pak gjasa për ta shkatërruar lëvizjen e Hezbollahut. Në fakt, pas bombardimit të civilëve, inkurzioni me gjasë do t'i shtojë rekrutët e Hezbollahut.
Në anën tjetër, inkurzioni po e shpenzon vullnetin e mirë që kanë shfaqur shtetet e moderuara arabe si Egjipti dhe Arabia Saudite. Opinioni i këtyre vendeve është i rëndësishëm sepse nëqoftëse Izraeli nuk do të mund ta shtypë Hezbollahun, atëherë mund të arrijë një qëllim më të kufizuar: t'i japë fund furnizimit me raketa nga Siria.
Nisur nga kontrolli i plotë që Siria ka në kufirin me Libanin, kalimi i armëve është detyrë e diplomacisë e jo i forcës. Arabia Saudite, Egjipti dhe Jordani duan stabilitet në rajon dhe kanë arsye të pengojnë rritjen e Hezbollahut, kurse Shtetet e Bashkuara mund të ndihmojnë të krijohet një koalicion me fqinjët e Sirisë për të parandaluar depërtimin e raketave kineze apo iraniane në Liban.
Por edhe Izraeli duhet të ndërmarrë iniciativë. Nëse nuk e ndërpret ofenzivën dhe pranon armëpushimin, në javët e ardhshme me gjasë do të ketë më shumë izraelitë të vrarë dhe një Hezbollah shumë më të fortë.