Nga fundi i kësaj jave, Kuvendi i Përgjithshëm i Kombeve të Bashkuara do të shqyrtojë projekt-rezolutën e Serbisë për Kosovën. Beogradi ka edhe pak kohë për të rishqyrtuar tekstin e projektit, madje në interes të vetë Serbisë.
Esenca e problemit të Serbisë konsiston në faktin se refuzon të pranojë se disfata në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë, më 22 korrik, ishte komplete dhe përfundimtare.
Përkundrazi, ministri i Jashtëm, Vuk Jeremiq, dhe lidershipi “evropian” i Boris Tadiqit janë duke vazhduar me politikën e tyre të bankrotuar, e cila nuk pajtohet se Beogradi ka humbur përgjithmonë Kosovën.
Me rezolutën në Kombet e Bashkuara, pavarësisht fiaskos në GJND, Beogradi është duke vazhduar politikën që lideri opozitar, Tomislav Nikoliq, e cilëson “vetëvrasje politike”.
Jeremiq dhe qeveria e tij mbase besojnë se duke çuar inat, në rastin e Kosovës disi do t’ia dalin.
Hiç më larg se para një viti, Bashkimi Evropian, në një formë të marrë, u pajtua që qytetarët e Serbisë të gëzojnë privilegjin e qarkullimit të lirë pa viza, madje para se një gjë të tillë ta kishte bërë për viktimat e Serbisë, përkatësisht për Kosovën dhe Bosnjën.
Zotërinjtë në Beograd ndoshta besojnë se sërish do ta kenë këtë fat. Por, kësaj radhe, Qeveria e Serbisë ka marrë disa sinjalizime nga vendet anëtare të Bashkimit Evropian, se Beogradi duhet të pranojë realitetin e Kosovës së pavarur, nëse dëshiron t’i bashkohet BE-së.
Ky mesazh është dërguar edhe gjatë tërë vitit përmes intervistave që i kishin dhënë ambasadorët e Britanisë së Madhe dhe Gjermanisë.
Me fjalë tjera, ky sinjalizim vjen nga përfaqësuesit e dy vendeve tradicionalisht aleate – Londrës dhe Parisit – dhe nga përfaqësuesi i Berlinit, që paraqet qendrën më të rëndësishme politike dhe ekonomike lidhur me ndërlikimin evropian në Ballkan.
Këto sinjale janë përsëritur disa herë, madje edhe para disfatës në GJND. Ministri i Jashtëm gjerman, Guido Uestervelle, këtë e bëri të qartë gjatë turneut në Ballkan, kur në Beograd tha se Serbia duhet t’i ndalojë lojërat dhe të pranojë realitetin e Kosovës së pavarur.
Për më shumë, ai në Prishtinë tha se ka ardhur koha që të gjitha vendet anëtare të BE-së ta njohin Kosovën.
Duhet pritur që ai tash fjalët t’i përmbushë me pozicion të ashpër, veçanërisht kundër Greqisë, që vazhdon të shkaktojë probleme për Kosovën dhe Maqedoninë.
Pa gabime më
Beogradit tashmë i janë dhënë një numër vërejtjesh nga vendet anëtare të BE-së, në raport me tekstin e rezolutës në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së.
Serbisë i është thënë se nuk duhet të dorëzojë ndonjë tekst, mbi të cilin nuk pajtohet Brukseli fillimisht. Së fundi, ky mesazh është përçuar edhe nga sekretari i jashtëm britanik, Uilliam Hejg.
Me fjalë të tjera, rezoluta duhet të synojë arritjen e një zgjidhjeje serioze dhe jo të nisë bisedime të pafundme, me qëllimin e vetëm që t’ia mohojë Kosovës pafundësisht vendin që i takon në mekanizmat ndërkombëtarë.
Beogradi thotë se është i gatshëm për “kompromis”, por njerëzit e afërt me kulturën politike në Serbi e dinë se një fjalor i këtillë nënkupton se Beogradi akoma synon të ketë të drejtë mbi marrëdhëniet e një vendi të pavarur, i cili dëshiron të mbetet i lirë nga kontrolli apo përfshirja e Serbisë.
Kam shkruar pikërisht edhe më herët se çështja reale për Serbinë nuk është Kosova – kjo çështje është zgjidhur këtë vit më 22 korrik, nëse jo më 17 shkurt të 2008-ës.
Pyetja kryesore është: kur do të çlirohet Serbia nga kontrolli që biznesmenët ushtrojnë, apo mafia e naftës që e mban pushtetin e vërtetë në këtë vend, që nga ditët e Sllobodan Millosheviqit?
Pse lidershipi “evropian” në Beograd vazhdon të zhvendosë vëmendjen nga këta “biznesmenë”, duke bërë një luftë diplomatike për Kosovën, të cilën Serbia tashmë e ka humbur?
Bashkimi Evropian e ka të qartë se ka gabuar duke pranuar Rumaninë dhe Bullgarinë, para se këto vende të ndërmerrnin hapa seriozë në çrrënjosjen e krimit dhe korrupsionit.
BE-ja gjithashtu e di se ka qenë gabim të pranohet shteti nacionalist grek në Qipro, para se qeveria t’i zgjidhte problemet me fqinjët turq.
BE-ja nuk duket se është e gatshme ta bëjë gabimin e tretë, duke e pranuar Serbinë, e cila është edhe e korruptuar, por edhe jo e gatshme për t’u sjellë me përgjegjshmëri karshi kosovarëve.
Patrick Moore ka shkruar për çështjet ballkanike për afro 35 vjet. Ai ishte analist për Ballkanin në Radion Evropa e Lirë prej vitit 1977 e deri në vitin 2008.
Esenca e problemit të Serbisë konsiston në faktin se refuzon të pranojë se disfata në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë, më 22 korrik, ishte komplete dhe përfundimtare.
Përkundrazi, ministri i Jashtëm, Vuk Jeremiq, dhe lidershipi “evropian” i Boris Tadiqit janë duke vazhduar me politikën e tyre të bankrotuar, e cila nuk pajtohet se Beogradi ka humbur përgjithmonë Kosovën.
Me rezolutën në Kombet e Bashkuara, pavarësisht fiaskos në GJND, Beogradi është duke vazhduar politikën që lideri opozitar, Tomislav Nikoliq, e cilëson “vetëvrasje politike”.
Jeremiq dhe qeveria e tij mbase besojnë se duke çuar inat, në rastin e Kosovës disi do t’ia dalin.
Hiç më larg se para një viti, Bashkimi Evropian, në një formë të marrë, u pajtua që qytetarët e Serbisë të gëzojnë privilegjin e qarkullimit të lirë pa viza, madje para se një gjë të tillë ta kishte bërë për viktimat e Serbisë, përkatësisht për Kosovën dhe Bosnjën.
Zotërinjtë në Beograd ndoshta besojnë se sërish do ta kenë këtë fat. Por, kësaj radhe, Qeveria e Serbisë ka marrë disa sinjalizime nga vendet anëtare të Bashkimit Evropian, se Beogradi duhet të pranojë realitetin e Kosovës së pavarur, nëse dëshiron t’i bashkohet BE-së.
Ky mesazh është dërguar edhe gjatë tërë vitit përmes intervistave që i kishin dhënë ambasadorët e Britanisë së Madhe dhe Gjermanisë.
Me fjalë tjera, ky sinjalizim vjen nga përfaqësuesit e dy vendeve tradicionalisht aleate – Londrës dhe Parisit – dhe nga përfaqësuesi i Berlinit, që paraqet qendrën më të rëndësishme politike dhe ekonomike lidhur me ndërlikimin evropian në Ballkan.
Këto sinjale janë përsëritur disa herë, madje edhe para disfatës në GJND. Ministri i Jashtëm gjerman, Guido Uestervelle, këtë e bëri të qartë gjatë turneut në Ballkan, kur në Beograd tha se Serbia duhet t’i ndalojë lojërat dhe të pranojë realitetin e Kosovës së pavarur.
Duhet pritur që ai tash fjalët t’i përmbushë me pozicion të ashpër, veçanërisht kundër Greqisë, që vazhdon të shkaktojë probleme për Kosovën dhe Maqedoninë.
Pa gabime më
Serbisë i është thënë se nuk duhet të dorëzojë ndonjë tekst, mbi të cilin nuk pajtohet Brukseli fillimisht. Së fundi, ky mesazh është përçuar edhe nga sekretari i jashtëm britanik, Uilliam Hejg.
Me fjalë të tjera, rezoluta duhet të synojë arritjen e një zgjidhjeje serioze dhe jo të nisë bisedime të pafundme, me qëllimin e vetëm që t’ia mohojë Kosovës pafundësisht vendin që i takon në mekanizmat ndërkombëtarë.
Beogradi thotë se është i gatshëm për “kompromis”, por njerëzit e afërt me kulturën politike në Serbi e dinë se një fjalor i këtillë nënkupton se Beogradi akoma synon të ketë të drejtë mbi marrëdhëniet e një vendi të pavarur, i cili dëshiron të mbetet i lirë nga kontrolli apo përfshirja e Serbisë.
Kam shkruar pikërisht edhe më herët se çështja reale për Serbinë nuk është Kosova – kjo çështje është zgjidhur këtë vit më 22 korrik, nëse jo më 17 shkurt të 2008-ës.
Pyetja kryesore është: kur do të çlirohet Serbia nga kontrolli që biznesmenët ushtrojnë, apo mafia e naftës që e mban pushtetin e vërtetë në këtë vend, që nga ditët e Sllobodan Millosheviqit?
Pse lidershipi “evropian” në Beograd vazhdon të zhvendosë vëmendjen nga këta “biznesmenë”, duke bërë një luftë diplomatike për Kosovën, të cilën Serbia tashmë e ka humbur?
Bashkimi Evropian e ka të qartë se ka gabuar duke pranuar Rumaninë dhe Bullgarinë, para se këto vende të ndërmerrnin hapa seriozë në çrrënjosjen e krimit dhe korrupsionit.
BE-ja gjithashtu e di se ka qenë gabim të pranohet shteti nacionalist grek në Qipro, para se qeveria t’i zgjidhte problemet me fqinjët turq.
BE-ja nuk duket se është e gatshme ta bëjë gabimin e tretë, duke e pranuar Serbinë, e cila është edhe e korruptuar, por edhe jo e gatshme për t’u sjellë me përgjegjshmëri karshi kosovarëve.
Patrick Moore ka shkruar për çështjet ballkanike për afro 35 vjet. Ai ishte analist për Ballkanin në Radion Evropa e Lirë prej vitit 1977 e deri në vitin 2008.