Kur njeriu e mendon punën e kryeprokurores së një gjykate ndërkombëtare për krime lufte, gjithmonë e mendon edhe rëndësinë që kryeprokurorja ka për krimet që kanë ndodhur dhe për të dëshmuar fajësinë. Meqë në Ballkan të gjithë "e dinë" se kush është fajtor për krimet, shumëkujt nuk i duhen dëshmitë. Por, gjyqi është gjyq dhe pa dëshmi askush nuk është fajtor. Prandaj, puna e Carla Del Pontes, çfarëdo që të ketë bërë, është pritur gjithmonë me emocione të ndryshme në shtetet e ndryshme. Kurdo që njëra palë është gëzuar për sukseset e saj, pala tjetër është dëshpëruar. Kurdo që dikush është liruar, njëra palë është zemëruar dhe pala tjetër është gëzuar.
Megjithatë, në javët e fundit, mediat në hapësirën e ish-Jugosllavisë janë bashkuar duke cituar librin e Carla del Pontes "Gjuetia: unë dhe kriminelët e luftës". Secili, natyrisht, citon atë që i përgjigjet dhe këtu nuk ka asgjë të re. E re në këtë mes është përmbajtja e citateve, të cilat, thënë më së buti, të habisin.
Në Serbi, natyrisht, edhe me të drejtë, kanë reaguar ashpër në disa citime nga libri se kryeprokurorja ka indikacione serioze se disa shqiptarë kanë tregëtuar me organet e serbëve të rrëmbyer. Në libër, thonë gazetarët në Serbi, Carla Del Ponte ka shkruar se njerëzve, që më 1999 janë zhdukur, u janë hequr organet dhe janë shitur nëpër klinika. Burimi i këtyre pohimeve është një grup i "gazetarëve të besueshëm". Gjurmët thuhet se çojnë deri tek një shtëpi në afërsi të aeroportit në Tiranë, por hetuesit kanë thënë se aty nuk kanë arritur të gjejnë asnjë dëshmi materiale.
Ekspertët pohojnë se me organet e njeriut është e pamundur të tregtosh në atë mënyrë "primitive" dhe se për këtë lloj tregtie duhen pajisje shumë të sofistikuara dhe kushte shumë më të mira, por mendimin e tyre pak kush e ka kërkuar. E gjithë kjo natyrisht është transmetuar menjëherë nga televizioni shtetëror rus, i cili, të dielën, në terminin qendror ka transmetuar njoftimin se shqiptarët kanë shitur organet e serbëve të rrëmbyer, duke ilustruar madje me pamje televizive. Por, pamjet ishin nga kampi në Prijedor. Kurse, boshnjakët nga Bosnja e Hercegovina që mbaheshin në këtë kamp, janë prezantuar si serbë nga Kosova!
Shtypi në Kroaci ka cituar një pjesë të librit, duke thënë se gjeneralin Ante Gotovina mund ta ketë tradhtuar bashkëshortja e tij, meqë Gotovina e ka tradhtuar atë vazhdimisht me një grua tjetër!!?? Sipas pohimeve në libër, bashkëshortja e gjeneralit ka qenë "grua e braktisur, sikurse edhe shumë gra të tjera, me rastet e të cilave kam punuar derisa në Lugano punoja me shkurorëzimet", shkruan Carla Del Ponte.
Kryeprokurorja, sipas shtypit, e përmend edhe një barcoletë në libër, në të cilin thuhet: "Serbët janë bijtë e bushtrës", kurse "kroatët janë bijtë e poshtër të bushtrës!".
Për një person, i cili gjithë profesionin e vet ia ka kushtuar gjetjes së DËSHMIVE, është skajshmërisht e çudtishme se në librin e saj, ajo nuk ofron asnjë dëshmi për pohimet e saj.
Ku e gjen të drejtën zonja Del Ponte që Gotovinën ndoshta e ka tradhtuar bashkëshortja, sepse ka qenë e zemëruar me aferat e tij? A do të thotë kjo thirrje për linçimin e bashkëshortes? Kush, ku dhe kur ka të drejtë që dikë publikisht ta etiketojë për atë që ndoshta e ka bërë?
Prej nga e drejta që të dilet me pohimin se ka ekzistuar tregtia me organe njerëzore, nëse për diçka të këtillë nuk është gjetur asnjë dëshmi e vetme? Sa bëjnë punë (pas akuzave të lansuara) pohimet e ekspertëve se është e pamundur të heqësh organe njerëzore në kushtet që përshkruhen nga Carla Del Ponte? Këto organe tashmë janë bërë "serbe", ata të cilët i kanë bërë të tilla, nëse i kanë bërë, që moti janë shndërruar në shqiptarë, edhe pse mbi gjithë rrëfimin qëndron një re e madhe dhe e errët, dyshimi nëse diçka e këtillë ka ndodhur fare.
Prej nga e drejta ish-kryeprokurores që një popull të tërë, atë serb ta shpallë si "bijtë e bushtrës", kurse tjetrin, atë kroat "bijtë e poshtër të bushtrës"? S'është me rëndësi nëse Del Ponte citon një prokuror kanadez, as nuk është e rëndësishme se nuk e ka emëruar fare atë, sikur që nuk është e rëndësishme nëse bëhet fjalë për barcoletë apo ndonjë shaka të pakripë.
Gjithçka është e mundshme, por një gjë nuk është – prej një kryeprokuroreje, në cilëndo gjykatë që të doni, nuk pritet që në publik të zbulojë pikanteritë e hetimeve të saj, të cilat mund të fyejnë njërën palë, të zbulojnë identitetin e palës së dytë, të kontribuojnë në rritjen e urrejtjes tek pala e tretë, të përqeshet pala e katërt dhe të akuzohen pa dëshmi pala e pestë. Do të ishte më interesant një libër i autores në temën mbi dështimin e saj që në Hagë të sillen të akuzuarit më të kërkuar.
